Opiniestuk: Ode an die Freude, Ode an die NAVO
4 april 1949. De Tweede Wereldoorlog ligt 4 jaar achter ons. De grootmachten zijn op zoek naar permanente vrede. In Washington zitten de staats-en regeringsleiders van 12 Noord-Atlantische bondgenoten samen. Er wordt een plan gesmeed om een militaire en politieke alliantie op te richten. Ze slagen hierin, en sluiten een historisch akkoord: de geboorte-akte van de NAVO was een feit.
74 jaar en -na de Finse toetreding- 19 lidstaten later, is de NAVO uitgegroeid tot dé hoeksteen van de westerse democratie. Dat de Russische agressie zich momenteel enkel richtte tot Georgië en Oekraïne, en niet tot andere Europese landen, toont de volwassenheid van dit bondgenootschap aan. Een sterke NAVO is de grondslag van onze Europese vrede en welvaart.
We zijn lange tijd naïef geweest voor Poetin. In de zomer van 2008, met de Russische invasie in Georgië, werden we al eens ernstig gewaarschuwd. In 2014, met de annexatie van grote gebieden van Oekraïne, hadden we moeten wakker worden. Maar neen, de zoete droom van vrede en veiligheid op het Europese continent kwam pas hard tot haar einde door de illegale Russische invasie en hun brute oorlogsmisdaden. Pas toen werden ook enkele politici die al langer met Poetin dweepten, wakker. Zo gaf Tom Van Grieken toe, zich vergist te hebben in Poetin. Als politicus je ongelijk toegeven, moet absoluut kunnen. Dat zouden politici vaker moeten doen. Al mogen we niet enkel kijken naar woorden. Wat telt, zijn daden. Zo stellen we vast dat Filip De Winter –na de koffie bij dictator Assad- nu ook zijn opwachting maakte op de Russische staatstelevisie. Ook de PVDA blijft prominent de Russische kaart spelen. Het volstaat om te verwijzen naar het feit dat de PVDA nog steeds weigert de genocides op de Oeigoeren, en de Oekraïense Holodomor te erkennen. Hedebouw wijst zelfs de NAVO aan als schuldige voor het blijvend durende conflict in Oekraïne. Dat hij liever op de schoot van Poetin en Xi-Jinping zit, hoeft dus niemand te verbazen.
Gelukkig staat de NAVO sterker dan ooit in haar schoenen. En dat verdient respect. Op deze 74e verjaardag moeten we die vrede en veiligheid van de NAVO-bondgenoten vieren. Maar net zoals bij elke verjaardag, hoort ook een blik op de toekomst. Naast de toetreding van Finland, en de hopelijk spoedige goedkeuring voor de toetreding van Zweden (tot voor kort twee neutrale landen), hebben heel wat lidstaten besloten om hun defensie-uitgaven te verhogen en versneld naar de door de NAVO gevraagde 2%-norm te gaan. Ook België deed dat. Net voor de oorlog werd al beslist om tegen 2030 naar 1,54% van ons BBP te evolueren. Er is een engagement om na 2030 verder te groeien naar 2%.
Maar België blijft daarmee, zowel qua percentage als qua groeipad, onderaan bengelen ten opzichte van de 30 andere bondgenoten. Door de grote inspanningen van bijna alle bondgenoten, en de inhaalbeweging van andere landen die op vlak van budgettaire engagementen minder presteerden, is de duidelijke stap vooruit van onze federale regering eigenlijk achterhaald. Het is nog maar de vraag of de NAVO - en onze bondgenoten in die NAVO – dit nog veel langer zullen aanvaarden. Naast het budgettaire luik heeft de NAVO immers ook altijd oog gehad voor onze defensiecapaciteiten. Gelukkig maakt ons land daar vordering. Op vlak van onze inzet gaan later dit jaar meer dan 1000 Belgische militairen mee de oostgrens van de NAVO verdedigen. Bovendien heeft de regering De Croo ook een belangrijke, maar helaas minder zichtbare kentering doorgevoerd. De beslissing van 20 jaar geleden om niet langer te investeren in zwaar materiaal wordt stap voor stap teruggedraaid. Zo werden 18 stukken artillerie aangekocht, conform de NAVO-normen.
Goede beslissingen? Zeer zeker. Voldoende? Ik vrees ervoor. In deze tijden is het voor de NAVO duidelijk dat er én voldoende budget én voldoende inzet én voldoende geschikt materiaal vanuit de lidstaten moet komen. Dus laat ons doen wat van ons wordt verwacht. Als diplomatieke wereldstad, maar zeker als gastland van de NAVO, moeten we het goede voorbeeld geven. De NAVO is too big to fail. Wie dat nu nog ontkent, moet dringend wakker worden.
Ode an die Freude, ode an die NAVO
Deel dit artikel
