22 maart 2016 - Stilstaan bij die zwarte dag

Mijn gedachten zijn bij alle slachtoffers van deze laffe daden, bij hun families en vrienden en bij alle hulpverleners.

Elke seconde van die dag aan de zijde van toenmalig Mobiliteitsminister Jacqueline Galant staat in mijn geheugen gegrift. Om de herinnering vast te houden, heb ik het vandaag even neergeschreven.

Op een overvolle trein gebeld worden door mijn communicatie-collega van Brussels Airport die het, al lopend en erg emotioneel, over ‘knallen’ had. Meer info was er niet. We zijn enkele minuten na de eerste aanslag. Snel Google en Twitter checken en nog niets zien. De trein die in volle vaart verder denderde, niemand aan boord die van iets weet. Surrealistisch.

Het overleg op het kabinet en de verbijstering toen de berichten binnenkwamen over een tweede ontploffing. Al snel kwam de vraag wat we gingen doen met het treinverkeer. Zoals elke dag waren op dat moment al tienduizenden pendelaars uit het hele land in de hoofdstad toegekomen. Vele tienduizenden andere waren nog op weg. Alles stilleggen? En wat dan met die duizenden gestrande reizigers? Hoe gaan we de mensen terug naar huis brengen? Samen met de Minister naar het crisiscentrum in de Hertogstraat. Die straat was in die korte tijd al een sterk beveiligd fort geworden. Beslissingen werden genomen en uitgevoerd. Het professionalisme en de koelbloedigheid van de vele medewerkers van het Crisiscentrum herinner ik me nog goed. ’s Avonds wil de Minister nog de agenten van de Spoorwegpolitie en de medewerkers van Securail gaan bedanken in het station Brussel-Zuid. Veel gestrande reizigers. Er was gelukkig nog een dienstauto vrij zodat ik zo naar Brugge terug kan. In het station zie ik een mede-Bruggeling die met plezier ingaat op mijn aanbod van een lift.

De volgende dag, op 23 maart, vergezelde ik opnieuw mijn Minister. Bestemming Brussels Airport, waar ons Koningspaar op bezoek ging. Bijna ter bestemming, op het stuk waar je tot de dag van de aanslagen langs de parkeertorens naar boven kon rijden naar de kiss-and-ridezone, liggen nog hier en daar achtergelaten valiezen in de berm. Reizigers hebben ze daar gegooid in hun vlucht. Mijn oog valt op een grote, roze valies dat omgekeerd in de berm ligt. De paniek moet enorm geweest zijn.

Na een korte briefing en ontmoeting in het kantoren-hoofdgebouw van Brussels Airport, dat aan de andere kant ligt van het getroffen deel van de luchthaven, gaan we per wagen naar het getroffen deel van de terminal. De oorverdovende stilte op die normaal zo drukke plaats en de vernieling als achtergrond waren adembenemend. De sereniteit en wilskracht op de gezichten van de hulpverleners… één voor één helden.

Een sterke wil overwint alles. De metamorfose een maand later is enorm. Ik bezoek, dan samen met de nieuwe Minister François Bellot, de vertrekhal en de plaatsen waar de terroristen zich opbliezen. In de muren zijn de inslagen nog zichtbaar maar overal wordt hard gewerkt. Stellingen, schilders, vloerders, overal gonst het. Enkele dagen later gaat de vertrekhal terug open, onder zware beveiliging.